In Memoriam

Op 19 juli 2013 is in Frankrijk onze collega Jan - Bob Schickendantz overleden.
We kennen Jan - Bob vooral als de andere helft van het duo "Tilia" dat hij vormde met Agnes koelemij.
Zij waren trouwe aanwezigen bij onze troubadoursdagen.
"Tilia" had haar eerste optreden als duo op St. Patricksday (Ierse feestdag op 17 maart) en dat bepaalde ook de keuze van hun repertoire.

Jan - Bob speelde kundig meerdere typen snaarinstrumenten en zong dito de tweede stem.
Onder invloed van Harry Sacksioni werd zijn speelstijl levendiger.
Naast het Ierse repertoire werd "Tilia" veel gevraagd op politieke festivals, waar zij ook in de prijzen vielen.

De laatste jaren hebben Agnes en Jan - Bob zich meer toegelegd op hun huisje in Frankrijk.
Het leek erop dat ze ook daar een muzikale carrière tegemoet gingen.
Helaas heeft dit niet zo mogen zijn.

Renate de Vries begon op haar 9e jaar met gitaarles, op een gitaar die haar ouders gekocht hadden op hun jaarlijkse vakantie naar Spanje.
Op haar dertiende leerde ze akkoorden van haar vader en begon met zingen en zichzelf te begeleiden, naast lessen in klassiek gitaar.

Als kind van zes woonde ze een jaar in Amerika en daarna twee maanden in Mexico. De jaren daarna vertoefde ze ieder jaar met haar ouders zo’n zes weken per jaar in Spanje (Galicië en Salamanca) hadden vele Spaanse kennissen en dus leerde als jong kind al spaans. Daardoor en door dat jaar in Amerika, beheerste Renate de Engelse en Spaanse taal, en begon ze zich later erg te concentreren op de Spaanse muziek. Ondanks de intense zanglessen wist ze toch de Spaanse en Mexicaanse intonaties te brengen en vond ze ook dat je die altijd op een eigen ‘volkse’ manier moest zingen.

Ruim 25 jaar werkte Renate alleen of in duoverband met Hans van Hoevelaak, als troubadour en heeft ze vele feesten en partijen opgevrolijkt met haar mooie Amerikaanse, Mexicaanse en Spaanse nummers, waarbij ook de Nederlandse smartlap zeker niet werd geschuwd.

We zullen ons Renate herinneren als een energieke, levenslustige vrouw met een flinke dosis humor en gevatheid, maar die ons allemaal om haar vinger wond met haar Spaanse lied.

Arie Geboers (beter bekend als Arie Spin) heeft vele jaren in het artiestenvak gezeten. Hij was bekend om zijn goochelen maar zeker ook om zijn muzikale eigenschappen.
Met zijn draaiorgeltje wist hij de nodige liederen ten gehore te brengen en was hij een complete eenmansact.

Op onze troubadoursdagen probeerde hij altijd aanwezig te zijn. Zeker de eerste gilde jaren ontbrak hij nooit en was hij een gezellige aanwinst.

Arie was voor zijn overlijden al een tijdje ernstig ziek. Hij praatte hier zelf heel nuchter over.
Een bourgondische vent met veel humor.
Een gildelid van het eerste uur met een bijzondere signatuur.

Wij verliezen in hem een bijzondere, veelzijdige, maar vooral gezellige collega.

"Je hebt in je leven zoveel mensen blij gemaakt. Je toverde een glimlach op de gezichten waar je ook kwam.
Jouw vrolijke noot zal altijd blijven doorklinken in onze harten."

 

Op 7 februari 2006 is onze zeer gewaardeerde collega Jim Perenboom totaal onverwacht op 46 jarige leeftijd door een fatale hersenbloeding overleden. Hij was een geliefde vriend en een getalenteerd muzikant.
Met zijn subtiele gitaarspel en heldere tenor wist hij steeds zijn publiek voor zich te winnen met grappige en ontroerende liederen.
Of het nu in het Nederlands, Frans, Spaans of Engels was (of Bahasa Indonesia), hij kon de juiste emotionele expressie aan de zinnen geven als geen ander.
Hij laat ons enkele prachtige liederen van eigen hand na.

Zijn Bourgondische inslag bleek alleen al uit zijn steeds geprononceerder embonpoint, zijn kookkunsten en zijn wijnenkennis. Daarnaast was hij metterdaad geïnteresseerd in oude cultuur: zo was hij beoefenaar van de schermkunst en renaissancedans, hij was vendelzwaaier en ruiter, en leefde volgens de ridderlijke principes van rechtvaardigheid en galanterie.

Een waarlijk drager van onze traditie als troubadour en een levensgenieter, helaas: hij is niet meer onder ons.
Velen zullen zich Jim blijven herinneren als een vrolijke noot in hun leven.

 

Op 26 augustus 2001 is op 78-jarige leeftijd onze Gildebroeder Walter van Canoy overleden. Walter was lid van het Troubadours Gilde der Lage Landen vanaf de oprichting op 27 september 1999. Hij was ons voorbeeld van hoe je zingend je ouderdomsverschijnselen de baas kon blijven; elke dag deed hij aan yoga en stond hij nog op zijn hoofd. Zijn deskundigheid op het gebied van stembeheersing en zangtraining en zijn enorme muzikale ervaring maakten hem tot een waardevol Gilde lid. Tot op de dag van zijn plotselinge ziekenhuisopname op 18 augustus 2001 heeft hij nog optredens als Troubadour verzorgd.

Walter werd geboren in Maasbree op 26 juni 1923, maar al na een jaar verhuisde de familie naar Voorburg. Daar groeide Walter op tussen de nonnen en de paters die hem aan de ene kant zijn ijzeren discipline inpompten, maar aan de andere kant ontwikkelde hij daar ook zijn eigenwijsheid want vaak moest hij nablijven of werd hij opgesloten in een ruimte waar men geen last van hem had. Dan huilde hij Hü, Hü, Hü, Hü. Vooral die ü was volgens Walter het begin van alle geluid; dé kern van waaruit het zingen moest vertrekken. Op zijn 15e verhuisde de familie naar Nijmegen en kwam Walter terecht op het Canisius College, het bekende college waar alle "Roomse snaken" vandaan kwamen. Hij leek dus voorbestemd voor een hoge functie in het openbaar bestuur, ware het niet dat in 1940 de Duitsers ons land binnen vielen. Om te kunnen studeren moest hij een loyaliteitsverklaring tekenen en zijn eigenwijsheid en ook het feit dat zijn vader inmiddels in het verzet zat lieten hem dat niet doen. Walter dook onder en kwam na veel omzwervingen in Wenen. Daar kreeg hij van de Zweedse ambassade een paspoort met als beroep: "Zanger". Vanaf dat moment was hij dat dan ook. In Wenen werkte hij in verschillende theatertjes, ook na de oorlog bleef hij nog geruime tijd in Wenen. Hij was daar inmiddels opgeklommen van de bediende die achter de coulissen "Besuch Kommt" moest roepen tot een tenor die ook dragende rollen mocht zingen. Dat ging zo goed dat hij zelfs op de radio en op platen mocht zingen, zowel solo als in gezelschappen. Daar heeft hij ook zijn artiestennaam aan te danken. Officieel heet hij Wouter Canoy (spreek uit Kanwa). De Duitse platenbazen vonden dat geen naam, dat stokt vier keer. Dus werd het Walter van Canoy (spreek uit Kanooi). Begin jaren 60 kwam hij weer terug naar Nederland waar hij rollen zong in musicals: My fair lady, De man van la Mancha, Irma la Douce enz. Marie Ceciele Moerdijk raadde hem in 1975 aan om troubadour te worden en dat is hij tot de laatste dag geweest. Wij kenden hem als een vitale troubadour die zich voor 100% inzette voor al zijn optredens. Het maakte Walter niet uit of hij twee dagen achtereen op de kerstmarkt in Berlijn stond te zingen of dat hij even een kwartier een honderdjarige moest toezingen. Hij deed dat met evenveel plezier en inzet en bereidde zich daar gedegen op voor. Ook kon er geen vergadering voorbij gaan zonder een van zijn kwinkslagen, die op zijn minst gelardeerd werden met een verhaal uit zijn rijke historie.